Wylinka
Kraby tęczowe przez całe swoje życie przechodzą tzw. linienie, które polega na zrzucaniu starego pancerza. Wiąże się to z procesami rozwoju i wzrostu. Kraby posiadają bardzo gruby chitynowy oskórek, który ogranicza wzrost. Musi więc być okresowo zrzucany. Linienie obejmuje wszystkie części ciała pochodzenia entodermalnego pokryte oskórkiem: ścianę ciała, jelito przednie i tylne, końcowe części dróg rodnych. Zrzucany oskórek nazywa się wylinką. Młode osobniki linieją co 1 – 2 miesiące. Gdy osiągną wielkość 8 centymetrów, wzrost ich spowalnia się do jednej wylinki na rok lub dwa lata.
Objawami zbliżającej się wylinki są: utrata apetytu, która może nastąpić nawet dwa tygodnie przed linieniem, apatyczność, zastyganie w miejscu – najczęściej w wodzie, pocieranie odwłokiem o wystające elementy.
W czasie wylinki krab bardzo się stresuje. Nie należy dodatkowo go denerwować wkładaniem rąk do akwarium czy pukaniem w szybę. Zrezygnujmy z prób podawania krabowi pokarmu – i tak go nie zje oraz porządkowania akwarium. W takiej chwili dla kraba najważniejszy jest spokój.
Sam proces linienia trwa mniej więcej godzinę. Pancerz pęka po bokach. Dzięki temu krab może wypchnąć jego górną część i wydostać się z niego. Przypomina to zdejmowanie ubrania. Nowy pancerz kraba jest bardzo miękki i delikatny. Niezwykle narażony na urazy. Na powietrzu nowa powłoka twardnieje. Po pewnym czasie staje się nowym funkcjonującym pancerzem, z mięśniami przyczepionymi do nowych płytek. Pancerz stwardniej po około czterech dniach. Starego pancerza nie wolno wyjmować. Krab zje go, uzupełniając tym samym wapń, nabierze siły i wzmocni się.

Koprofagia
Zjawisko polegające na zjadaniu własnych odchodów. Nie należy przejmować się, jeśli zauważymy takie zachowanie u kraba. Nie jest to wynikiem złej diety ani objaw choroby. To naturalna czynność fizjologiczna. Jest to sposób na wzbogacenie flory bakteryjnej oraz uzupełnienie mikro – makroelementów.

Autotomia
Jest to jedna z fizjologicznych reakcji obronnych. Polega na odruchu odrzucania przez zwierzęta części ciała. Przykładem może być oderwanie się w momencie schwytania odnóża kraba. Dzięki temu zwierzę może uciec przed niebezpieczeństwem. W miejscu oderwania kończyny następuje szybkie uszczelnienie rany, tak że zwierzę nie traci wiele płynu ustrojowego. Po odrzuceniu narządu następuje jego regeneracja. W większości przypadków odtwarzane części są mniejsze od uprzednio odrzuconych fragmentów. Ponadto zwierzę traci możliwość ponownej autotomii.

Regeneracja
Zjawisko to można wytłumaczyć jako zespół procesów prowadzących do otworzenia uszkodzonych lub zużytych struktur biologicznych. Regeneracja występuje u wszystkich organizmów, jednak sposoby i mechanizmy jej realizacji różnią się i są uwarunkowane przynależnością systematyczną organizmu. Dojrzałe postacie skorupiaków potrafią zregenerować słupki oczne. Kraby posiadają zdolność regeneracji częściowej, która polega na odnowieniu tylko niektórych narządów. Zdarza się, że zwierzę straci odnóża w wyniku autotomii, bądź urazów mechanicznych. Regeneracja pozwala im odtworzyć utraconą kończynę. Utracone kończyny odrastają najczęściej po trzech wylinkach.

Rozmnażanie
W warunkach domowych rozmnożenie kraba tęczowego jest raczej niemożliwe. Kraby te cechuje rozdzielnopłciowość. Zawsze występuje jedna para gonad i jedna para przewodów wyprowadzających produkty płciowe. Rozmnażają się w wodzie. W okresie rozrodu produkują bardzo liczne potomstwo. Samice maja zdecydowanie szerszy odwłok niż samce. Służy on do przytrzymywania złożonych jaj. Osobniki posiadające odwłok w kształcie literki V, to samce. Oprócz innego kształtu, ich odwłok jest zupełnie płaski, w przeciwieństwie do samic. Odwłok samic jest na zewnątrz lekko wypukły, swoim kształtem przypomina literę U.
Zapłodnienie jest zewnętrzne, a akt kopulacji polega na przytwierdzeniu przez samca spermatoforów w pobliżu otworu płciowego samicy, przy pomocy odnóży odwłokowych. Otoczka spermatoforów jest rozpuszczalna przez specjalną substancję, wydzielaną przez samicę w momencie składania jaj. Po okresie około miesiąca z jaj wylęgają się larwy - żywiki, w tzw. stadium zoea. W tym czasie samica, poprzez energiczne ruchy i odwłoka, pozbywa się w wodzie wyległych larw. Młode larwy w niczym nie przypominają rodziców: ich głowotułów ma pękaty kształt a odwłok jest nieproporcjonalnie cienki i jakby dolepiony do reszty ciała. Ponadto cechą charakterystyczną larw są ich duże oczy i kilka kolców, wystających z głowotułowia. Należy jeszcze dodać, że larwy prowadzą pelagiczny tryb życia, to znaczy swobodnie unoszą się w toni wodnej. Mają jednak zdolności wolnego, samodzielnego poruszania się (wiosłowania szczękonóżami) a w razie potrzeby potrafią też szybciej się przemieszczać, energicznie uderzając w tym celu odwłokiem. Po kolejnych linieniach, przechodząc przez kolejne stadia rozwoju, larwy stopniowo zmieniają wygląd i opadają na dno, upodobniając się do rodziców.